Over grootse prestaties, zware gewichten, zware tegenslag en eeuwig optimisme. De documentaire over de 8-voudige Mr. Olympia Ronnie Coleman en zijn gevecht tegen de aftakeling van zijn lichaam.
Volgende week in premiere: Ronnie Coleman in “The King”
Volgende week gaat een nieuwe documentaire in premiere over het leven van Ronnie Coleman en diens medische problemen de afgelopen jaren. Wat mij betreft een must see voor de echte bodybuild fan. ‘The King” van de makers van Generation Iron.
Coleman is één van de grootste bodybuilders uit de geschiedenis van de sport. Zijn grootste prestatie ligt misschien echter wel buiten het podium. In zijn niet aflatende optimisme onder de aftakeling van wat ooit het meest imposante lichaam op aarde was.
Superman in een rolstoel
Toen ik een jaar of zeven was zag ik voor het eerst Christopher Reeves als Superman. Als de juf op school nog eens zou vragen wat ik later wilde worden, dan wist ik dat voortaan wel. Vliegen, lasers schieten uit mijn ogen en door muren heen kijken, dat was nog cooler dan astronaut worden.
Maar dan groei je op en beetje bij beetje wordt fantasie vervangen door realiteit. Je beseft dat ‘jouw superman’ gewoon een acteur is, met alle menselijke beperkingen die daar bij horen. Ik was 18 toen Reeves van een paard viel en vanaf de nek verlamd raakte.
Wereldwijd zullen superman fans een vergelijkbaar gevoel hebben gehad. De man die ooit de tijd terugdraaide door razendsnel rond de aarde te vliegen, kon niet eens meer lopen.
Toezien hoe je held aftakelt en gereduceerd wordt tot een schim van de voormalige zelf is klote.
De koning
Maar Christopher was natuurlijk niet echt Superman, slechts een acteur in die rol. Mijn inspirator toen ik rond mijn 23e serieus met bodybuilding aan de slag ging, was een echte Superman. Geen acteur die het moet hebben van special effects, maar iemand die echt onmenselijke prestaties kon leveren.
“The cost of redemption” was de eerste DVD over bodybuilding die ik destijds kocht ter motivatie en inspiratie. De film toont Ronnie Coleman op zijn hoogtepunt. Hij had op dat moment al zijn 8 Mr. Olympia titels op zak en was daarmee samen met Lee Haney de best presterende bodybuilder ooit. Beter zelfs als je kijkt naar het totaal aantal overwinningen op wedstrijden.
In die DVD toonde Coleman zijn dagelijkse routine in het ‘off season’, de bulk periode waarin voeding en training op groei gericht zijn. Op zijn sterkst dus. En man, wat was hij sterk! Voor bodybuilders geldt dat spierkracht ondergeschikt is aan spiermassa. Anders dan bij powerlifters gaat het niet om het gewicht waarmee ze trainen, maar om de spiermassa waarin die training resulteert. Ronnie vond (en vindt) het echter heerlijk om mega zwaar te trainen.
“Light weight baby!!”
Hij was niet als sommige hedendaagse bodybuilders die het kweken van spiermassa tot een exacte wetenschap verfijnen qua voeding en training. Hij trainde en at gewoon als een beest. Was dat nodig? Misschien niet. Zijn genetisch potentieel was zo groot dat hij waarschijnlijk met minder zware trainingen evenveel had kunnen bereiken op het podium.
Maar zwaar trainen hoort gewoon bij Ronnie.
Trainde Ronnie Coleman te zwaar?
Volgens Ronnie zelf trainde hij niet te zwaar. Zo blijkt onder andere uit zijn reactie op iemands opmerking op Instagram dat het zware trainen debet is aan zijn huidige toestand. Volgens Ronnie is het probleem vooral erfelijk en zouden heupvervangingen veelvoorkomend zijn onder de mannen in zijn familie. Zijn rugproblemen zouden veroorzaakt zijn door American Football op school. Als hij het over kon doen zou hij nog zwaarder trainen.
In een trailer van de nieuwe documentaire “The King” horen we één van zijn artsen wel de oorzaak zoeken bij de zware trainingen. Hij uit ook zijn zorgen over het feit dat Ronnie ook in zijn huidige toestand wilt blijven trainen. Fysiek denkt hij niet dat het goed voor hem is, maar hij begrijpt dat Ronnie dit ‘nodig heeft’.
Wat is te zwaar?
Sommige filmpjes van Ronnie zijn legendarisch. Zoals de boven getoonde leg press met iets meer dan 1040 kg (8 reps). Of squaten en deadliften met ruim 360 kg (beide 2 reps). Andere voorbeelden die je allemaal terug kunt vinden op Youtube:
- Incline chess press met dumbells van 90 kilo (7x)
- flat chess press met dumbells van 90 kilo (12x)
- Barbell chess press met ruim 220 kilo (4-5x)
Bedenk je dat dit vaak zwaardere gewichten zijn dan hij normaal gebruikte, deels om de DVD interessanter te maken. Bij het squaten zegt hij dat bijvoorbeeld tijdens de opname.
Maar ook bij deze gewichten kan je als bodybuilder zeggen dat het relatief gezien niet overdreven zwaar was. Dan kijk je namelijk niet zozeer naar het gewicht maar naar het aantal herhalingen dat je met dat gewicht doet. Dat vertelt je namelijk welke relatieve inspanning je van je spieren vereist. Dat vertelt je ook of iemand meer op spierkracht richt of op spiermassa.
Het aantal herhalingen waarmee Ronnie in de voorbeelden traint, is eigenlijk helemaal niet zo gek voor bodybuilders die vaak ergens tussen de 6 en 12 herhalingen doen. Als je ziet dat zo’n beetje iedere schijf in de gym op de leg press wordt geplaatst dan is het niet gek als je denkt: “Dat is te zwaar”. Maar als je vervolgens ziet je dat hij 8 herhalingen met dat gewicht doet dan kan je alleen maar oordelen dat hij niet te zwaar traint. Hij is hooguit te sterk.
Genetisch gefucked
Waren dergelijke trainen te zwaar voor Ronnie? Achteraf kan je natuurlijk zeggen dat iemand, in wiens familie heupklachten veelvoorkomend zijn, er niet slim aan doet zo zwaar te trainen.
Wat dat betreft is Ronnie genetisch gefucked. Genen meekrijgen waarmee je bovenmenselijke spiermassa en kracht kunt bereiken, gecombineerd met genen die zorgen dat je skelet minder belasting kan verdragen.
Dat is een beetje als iemand de mooiste stem ter wereld geven met stembanden die door het zingen na tien jaar uit elkaar vallen. Tien jaar prachtig zingen om daarna nooit meer te kunnen praten. Zou jij zingen?
Geen spijt
Ronnie wel. Terugkomend op het aantal reps per oefening zou je van die deadlift en squat met 360 kg kunnen zeggen dat hij daar als bodybuilder niets te zoeken had. ‘Slechts’ één of twee herhalingen, dat moet je aan powerlifters overlaten. Maar over die squat zegt Ronnie in een interview ter promotie van “The King” dat er eigenlijk nog wel drie herhalingen in gezeten hadden.
Dat hij stopte bij twee, dat is waar hij spijt van heeft.
De gevallen koning
Het is altijd pijnlijk om mensen langzaam te zien aftakelen. Na talloze heup- en rugoperaties is het dan ook een dieptriest gezicht om Ronnie vooruit te zien schuifelen op twee krukken als een oude zieke man.
Maar tegelijkertijd kan je alleen maar bewondering hebben voor zijn eindeloze optimisme. Hij blijft maar doorgaan ondanks alle tegenslag. Ik voelde me al gedeprimeerd toen ik vorig jaar een paar kilo spiermassa kwijt was. Dan zie je Ronnie, gereduceerd van meest gespierde man op aarde tot senior die met 10 kilo schijfjes revalideert. Je ziet zijn totale weigering om bij de pakken neer te zetten.
Ronnie koos en kiest voor bodybuilding, zijn gave en zijn vloek. Daarvan kan je vinden wat je wilt. Je kunt verwijten maken over anabolen gebruik, over achterlijk zware trainingen, over bodybuilding als achterlijke sport. Ik kan het je allemaal niet kwalijk nemen.
Voor mij blijft Ronnie echter een held, de koning.
