Als fitness fanaat kan het soms moeilijk zijn de juiste balans te vinden. Soms kan het verstandig zijn jezelf af te vragen:”Hoe belangrijk zijn die spieren nou eigenlijk?”. Temptation Island gaf een pijnlijk voorbeeld.
Temptation Island
Eigenlijk was ik al gestopt Temptation Island te kijken. Al die brave mensen die trouw zijn aan hun partner, fucking saai natuurlijk. Maar gisteren bleef ik dan toch hangen toen ik aan het zappen was en langs de herhaling kwam.
Tijdens het laatst kampvuur kreeg Sidney beelden te zien waarop zijn vriendin Demi duidelijk maakte dat ze niet uitkeek naar de reunie met haar vriend. Sidney, snapte er niets van. Hij had immers niets met de verleidsters op zijn eiland gedaan. Hij had dus geen idee waarom zijn vriendin zoiets zou zeggen. Helaas was Sidney vergeten dat evenveel mannen op Temptation Island het verprutsen met hun mond als met hun pik. En dan heb ik het niet over orale sex. Sidney was blijkbaar totaal vergeten dat hij in (enkele van zijn vele) dronken buien nogal domme dingen zei. Denk aan denigrerende dingen over zijn vriendin en een bekentenis dat hij met 76 vrouwen zou hebben geslapen.
In de ogen van Sidney had hij dus helemaal niets gedaan wat deze uitspraken van zijn vriendin konden verklaren of rechtvaardigen. Niets dat hij zich kon herinneren in elk geval.
Wat volgde was een ontploffing gevolgd door een meltdown, beide met hoog crinche-gehalte. Het was dan ook pijnlijk en akward om te zien. Die zielige Sidney die als King Kong op zijn borstkas slaat ‘om zo te pijn van zijn hart te overstemmen’. Laten we het erop houden dat de verhouding actie-drama dit seizoen nogal scheef is.
Als je shape het belangrijkste is
In het de hysterische stortvloed van zelfmedelijden, boosheid en (toch wel goed uitgevoerde) imitaties, kwamen echter een paar opmerkingen langs die wijzen op een aandoening waar ik vaker aandacht heb besteed: Muscle dysmorphia. Mocht het je niets zeggen, ‘omgekeerde anorexia’ of ‘adonis complex’ zijn termen die vaak worden gebruikt om een vergelijkbare set aan mentale problemen te beschrijven.
Bij muscle dysmorphia komt het er op neer dat je disproportioneel veel aandacht besteedt aan de mate van spiermassa die je hebt. In het artikel over muscle dysmorphia ga ik o.a. in op onderzoeken die deze geestestoestand hebben geprobeerd nader de definiëren en aan te tonen. Iets dat vrij lastig is gezien ‘disproportioneel’ in dit kader een subjectieve term is.
Wie bepaalt wanneer het hebben van toewijding verandert in het hebben van een obsessie?
Weer over die balans?
Het probleem met de veronderstelde muscle dysmorphicus is dat deze zelf in ieder geval niet meer in staat is dit rationaal en objectief te bepalen. Die grens die heel duidelijk was toen je ooit je eerste gewichten oppakte, lijkt steeds verder te liggen naarmate je verder komt. Als een gebergte aan de horizon.
Ik heb daarom altijd geprobeerd kritisch naar mezelf te kijken. Soms ietwat overdreven, maar meestal zo oprecht mogelijk reflecterend. “Hoeveel tijd, geld en energie steek ik in het ontwikkelen van spiermassa? Wat had het me opgeleverd als ik het in andere activiteiten had gestoken? Wat zou het uiteindelijk hebben betekent voor hoe gelukkig ik ben?”
Dat lijkt mij namelijk de ultieme graadmeter: geluk.
Als je uren en euro’s gaat vertalen naar grammen spiermassa dan kan dat soms erg relativerend werken.
Ik heb al vaker geschreven over het vinden van de balans in fitness en bodybuilding. Dat het zo moeilijk vast te stellen is wat de juiste balans is, nog voordat je die kunt vinden. Daarom is het zo fijn als je een duidelijk voorbeeld voorgeschoteld krijg van een missende balans. Althans, wanneer de prioriteiten op zijn minst opmerkelijk lijken.
“Ik ben helemaal klein geworden!”
De grootste angst van een echte muscle dysmorphicus is natuurlijk het verlies van opgebouwde spiermassa. Vakantie worden geboekt binnen een straal van 1 kilometer van een sportschool. Lokale bronnen van proteïne zijn van tevoren verkend. Maar Temptation Island is natuurlijk geen normale vakantie. Die angst voor wat je partner aan de overkant doet, de moeite om de verleidsters te weerstaan. Je ziet je cortisol al stijgen en je spiermassa afbreken.
Waarschijnlijk komt het ook wel gek over als je de dream date overslaat voor een bezoek aan een Thaise sportschool. Dus moet je maar voor lief nemen dat het twee weken allemaal wat minder zal zijn. Maar makkelijk is dat niet.
En dat bleek gisteravond. Sidney kreeg beelden te zien van zijn vriendin Demi waarop ze aangaf niet uit te kijken naar hun reünie.
De tirade die volgde heb ik hierboven al enigszins beschreven, met uitzondering van de uitspraak die de directe aanleiding is voor dit artikel:
“Ik ben helemaal kapot. Ik ben gesloopt.
Mijn haar zit waarschijnlijk niet.
Ik ben helemaal klein geworden”
Sidney
Onzekere Sidney
Om duidelijk te maken dat hij dit laatste letterlijk bedoelt en niet als metafoor, brengt hij zijn armen omhoog. Waarschijnlijk om met een front double bicep pose te laten zien hoeveel gains hij verloren is, maar halverwege besluit hij zich. Mogelijk omdat hij zich bedenkt dat die pose niet zoveel indruk maakt nu hij ‘helemaal klein’ geworden is.
Vervolgens komt Sidney weer on topic:
“Ik heb het er zo moeilijk mee. Mijn hart is gebroken”
Dat is wel zo handig voor diegenen die net inschakelden en mogelijk dachten dat deze hele tirade om een bad hair and bicep day ging.
Die obsessie met haren was eerder al duidelijk. Een van de verleiders in de villa van zijn vriendin zou bijvoorbeeld geen kans maken omdat hij ‘geeneens haar heeft’. Over die obsessie met je kapsel kan ik niet meespreken. Mijn kapper is mijn 20 jaar oude tondeuse die om de week alle bewijs voor een terugvallen haargrens moet verwijderen.
Zelfreflectie
Die obsessie met spiermassa herken ik wel, al zou ik daar denk ik niet mee bezig zijn als ik dacht op het punt te staan mijn vrouw te verliezen. Er is echter hoop aan de horizon voor Sidney. Hij gaf zelf al aan eigenlijk heel onzeker te zijn (daarom heb ik dit artikel toch maar niet geplaatst in de categorie ‘snel afvallen’). Dat soort zelfkennis en zelfreflectie is nodig om bepaalde eigenschappen van jezelf te herkennen.
Ik zou zeggen: wat minder aandacht voor je haar en lichaam en wat meer aandacht voor de shit (incl. de freestyles) die tijdens een dronken bui uit je mond komt. Daar kom je waarschijnlijk een stuk verder mee.
