“Een verslaving aan energydrinks”. Ook vorige week weer in het nieuws. Met gemak vier energy drinks per dag drinken. Ik kan me er helaas een zeer goede voorstelling van maken als (ex-)Bullit junkie.
Bullit junkie
Bullit, dat duivelse drankje in een verleidelijk slank jasje. Zo’n ideaal formaat om na 10 minuten in de vriezer al de perfecte drinktemperatuur te bereiken. Dat heerlijke geluid van het openmaken van het blikje en de door koolzuurgas gedragen geuren die je neus strelen. En dan die eerste slok, man die eerste slok! Snel gevolgd door de tweede en derde natuurlijk. Die directe stoot energie waardoor je spontaan push ups gaat doen.
Heerlijk… Vreselijk…
Begrijp me niet verkeerd; ik ben niet direct bezorgd om een te hoge inname van cafeïne, of suikers wat dat betreft. Ook niet na het lezen van het artikel in de Metro van 16 mei genaamd .‘Ik heb kunstgebit nodig na verslaving energiedranken’[1]. Volgens de richtlijnen zou mijn verslaving niet direct een gevaar moeten vormen. Over cafeïne als sportsupplement heb ik bovendien uitgebreid en behoorlijk positief geschreven. Ik heb er alleen de pest in dat het een verslaving is. Ik vind het gewoon lekker en “moet” het hebben.
Dat wil niet zeggen dat ik die verslaving nu niet onder controle heb. Om af te kicken heb ik cola gebruikt zoals een heroïne-verslaafde methadon gebruikt. Nu ben ik (voor de zoveelste keer) aan het afkicken van cola.
Tot nu toe heeft mijn lichaam nooit geprotesteerd tegen mijn verslavingen, niet zichtbaar tenminste. Ik kan het alleen niet uitstaan als ik bepaald gedrag niet onder controle heb, maar dat het gedrag mij controleert. ‘You lack a discipline!”, hoor ik Cartman dan weer zeggen. Je hoeft geen overgewicht te hebben om een voedselverslaving te begrijpen. Soms kan je dat slechte gedrag aardig compenseren met veel training en heel veel mazzel qua metabolisme.
Bullit, Zoete Harlekijntjes, Nutella en M&M’s (gele natuurlijk). My poisons of choice. Niet bepaald de basis voor een goed dieet. Ik ken ook betere supplementen.
Orale fixatie
“Als dat mondje maar bezig blijft”, zegt mijn vrouw wel eens als ik eerst drop naar binnen werk, dan weer vier boterhammen met Nutella eet om vervolgens op zoek te gaan naar wat M&M leftovers. Ik heb ook wel lang rekening gehouden met een soort orale fixatie, maar dat blijkt anders te liggen.
Het is niet zozeer dat mijn mond bezig moet blijven; IK moet bezig blijven. Slechts in een klein deel van de avondlijke snoepbuien had ik ook echt behoefte aan al die zoetigheid. Vaak is het slechts een bezigheid zoeken tijdens inactieve momenten zoals ’s avonds op de bank voor de TV. Net zoals roken trouwens. Sinds ik volledig als ondernemer werk, is dat gelukkig veel minder geworden. Een avondje gewoon op de bank liggend TV kijken, komt bijna nooit meer voor. Ten eerste omdat ik zit, maar belangrijker nog omdat ik mijn laptop pas wegleg wanneer ik ga slapen.
Vreten uit verveling bleek dus ook factor te zijn. Gelukkig heb ik me al jaren niet meer verveeld.
“Ik moet nu Brinta hebben!”
Dat is anders voor Bullit. Bullit drink ik niet uit verveling maar simpelweg wanneer ik dorst heb.
Nu zeg ik bewust niet dat ik ben afgekickt van Bullit, slechts dat ik het onder controle heb. Je weet wat ze zeggen:”Eens verslaafd, altijd verslaafd”. Ik mijdt dan ook het gangpad met snoep en frisdrank zoals een alcoholicus de open bar op een saai personeelsfeest vermijdt. Als ik er dan toch doorheen moet in de plaatselijke Jumbo, voelt het als spitsroede lopen. Eerst langs de Harlekijntjes en M&M’s aan de linkerkant en dan verderop rechts de ultieme uitdaging; de Bullit. Ik heb me daar al een paar keer uit kunnen redden door bijna te rennen naar de cola die een paar schappen verder staat.
Nutella is mijn meest hardnekkige verslaving met een loopbaan van 30 jaar, maar inmiddels gedegradeerd tot ‘sociaal roken’. Je kent dat wel van die mensen die alleen op feestjes roken zonder bang te zijn weer verslaafd te raken. Van Nutella durf ik bijna te zeggen dat ik ben afgekickt, alleen maar omdat ik het heb kunnen vervangen door mijn enige positieve verslaving; Brinta. Served with chilled milk in mijn geval.
Brinta is dan ook mijn baken van hoop als verslaafde. Ik moet het hebben als ontbijt of ik ben van de leg. Het bewijs dat goede gedragingen in ‘constructieve verslavingen’ veranderd kunnen worden. Ik zou natuurlijk wel een groot probleem hebben als ik nu opeens een lactose-allergie krijg. Brinta met water is echt smerig.
Nu moet ik dus nog van de methadon/cola afkomen. Pogingen om de cola door ‘minder ongezonde’ prik te vervangen, zijn tot nu toe aardig succesvol. Koolzuur blijkt mijn morfine.
Wat is jouw vergif?
In mijn geval zijn het dus vooral suikers, waarbij mogelijk de combinatie met cafeïne zorgt voor een haast onweerstaanbare verleiding.
Ik heb altijd bewondering voor mensen die een soort intrinsieke ijzeren discipline hebben. Of het nu gaat om werk, gezondheid of zelfs de huishouding. Zelf heb ik dat niet. Begrijp me niet verkeerd; ik heb wel discipline, maar alleen voor de zaken waarvoor ik een sterke motivatie heb. Zaken die me aanspreken met interessante beloningen als vooruitzicht. Ik train niet omdat ik weet dat ik zou moeten trainen. Ik train omdat ik er gespierd uit zou willen zien. Gelukkig heb ik redelijk aanleg waardoor resultaat snel zichtbaar was. Anders was ik waarschijnlijk blijven basketballen met plezier als directe beloning.
Geen discipline om de discipline dus. Ik put troost uit het feit dat er weinigen zijn die wel zo’n intrinsieke discipline hebben. De meesten hebben wel een vorm van vergif. Een type voeding of activiteit waar een niet verklaarbare, niet te rechtvaardigen doch niet te stillen behoefte aan is.
Wat is jouw vergif en hoe ga je ermee om? Ik hoor het graag!
Referenties
- metronieuws.nl/in-het-nieuws/het-gesprek/2017/05/kunstgebit-nodig-na-verslaving-energiedrank
