Ze zijn gevonden; de cellen die de Jedi in staat stellen the Force te gebruiken. De ‘Midichlorians’ zijn beschreven in een paper die in meerdere journals is gepubliceerd. ‘Peer-reviewed’ notabene! Nog even en je squat 200 kilo, met je geest.
Midichlorians
Je hoeft niet de grootste nerd te zijn om te weten dat midi-chlorians normaal alleen in hoge niveau’s vooromen in diegenen die skills hebben met ’the Force’. Dat is mijn excuus althans. Voor lezers die niet in de gaten hadden dat de schrijvers van het stuk naar Star Wars verwijzen, is er een volledig citaat opgenomen uit één van de films. Je hoeft ook niet perse een passie voor biologie te hebben om te weten dat ‘midichlorians’ hier vervangen dient te worden door ‘mitochondria’. Je zou dan toch denken dat een wetenschappelijk ‘peer-reviewed’ journal beter zou weten dan een paper te publiceren dat duidelijk een mix is van Star Wars en wiki-biologie.
En toch gebeurde het. Maar liefst vier online journals namen de publicatie over. Dat schept natuurlijk vertrouwen in de wetenschap.
“Midichlorians-mediated oxidative stress causes cardio-myopathy in Type 2 diabetics. As more fatty acids are delivered to the heart, and into cardiomyocytes, the oxidation of fatty acids in these cells increases. Did you ever hear the tragedy of Darth Plagueis the Wise? I thought not. It is not a story the Jedi would tell you.”
Online peer-reviewed journals
Je bent een onderzoeker en wilt jouw onderzoek onder de aandacht brengen van je vakgenoten. Publish or parish is immers het moto. Als jouw onderzoek in wel tien verschillende journals wordt gepubliceerd dan moet het wel baanbrekend zijn geweest. Die journals zijn immers ‘peer-reviewed’; deskundigen uit je vakgebied hebben jouw werk bekeken en beoordeeld dat het geschikt is voor publicatie. Dat is ook handig voor bloggers zoals ik die niet de middelen, tijd en vaak ook kennis hebben om een onderzoek volledig te controleren op betrouwbaarheid en sterkte. Als je echter ook de journals en het proces van ‘peer-reviewing’ moet beoordelen, dan wordt het lastig.
Als wetenschappelijk vakblad kan je onderzoekers een vergoeding vragen voor de publicatie en het beoordelingsproces. Om te zorgen dat onderzoekers bij jou willen publiceren wil je natuurlijk laten zien dat anderen ze voorgingen. Een streng beoordelingsproces is niet perse de manier om zoveel mogelijk te publiceren, als dat je doel is. Helemaal in een tijd waarin men gratis toegang tot de nieuwste inzichten wilt en betaalde toegang tot artikelen bedreigd wordt zoals iedere vorm van betaalde media.
De blogger genaamd Neurosceptic liet onlangs pijnlijk, maar grappig, zien dat deze strijdige doelen de kwaliteit en betrouwbaarheid van bepaalde journals en daarmee de wetenschap in zijn geheel niet bevorderen. Vier van de negen online open-access journals aan wie hij zijn ‘jedi-paper’ toestuurde, namen het zonder commentaar over. Drie daarvan deden dit gratis. Enkelen hadden de grap door en vroegen om het stuk opnieuw in te dienen, mits verwezen werd naar eerder werk van Palpatine et al.
“Don’t underestimate the Fake news”
Hoewel grappig, is het behoorlijk triest. De lage kosten waarmee je online een journal kan publiceren en tegenstrijdige belangen zorgen ervoor dat de betrouwbaarheid van de wetenschap verder uitgehold wordt door fake nieuws.
De kans dat je als nietsvermoedende blogger de bevindingen uit onderzoeken in dit soort journals overneemt, is groot. Van deskundigen op het vakgebied mag je in ieder geval hopen dat ze weten wat de betrouwbaardere bronnen zijn. Hoewel dat ook al lastig kan worden als opzettelijk gelijkklinkende namen voor minder gerenommeerde journals worden bedacht. Tegenwoordig weten we allemaal dat schade door fake news vaak niet ongedaan gemaakt kan worden, hoeveel retracties en correcties je er ook tegenaan gooit.
De Jedi-paper toont maar weer eens de noodzaak goed je bronnen te checken. En hoe makkelijk het is om onzin te verkondigen.
Referenties
livescience.com/59927-midi-chlorians-paper-accepted-by-journals.html
